Czasem nachodzi mnie myśl, że rodzicielstwo bliskości jest do bani. Nie, nie zmieniłam zdania, nadal je uprawiam, chociaż to ciężka orka. Ba! To tytaniczna praca, często ponad moje siły i tylko z tego powodu rodzicielstwo bliskości jest do bani.
Do bani
Jeszcze trochę i będę potrzebowała psychoterapii. A może już jej potrzebuję? Poświęcenie, jakie wkładam w macierzyństwo i walkę, aby panować nad sobą, nad własnymi emocjami jest ogromne. Często ponoszę porażki i muszę walczyć z poczuciem bezradności i beznadziejności. Rodzicielstwo bliskości, choć z ogromnym pożytkiem dla dzieci, na nas, dorosłych, odbija się czkawką, bo wymaga od nas ciężkiej pracy, nadrabiania zaległości związanymi ze zrozumieniem, umiejętnym wyrażaniem i opanowywaniem własnych emocji.
Piętno pokolenia
Zakładam, że należysz do pokolenia, które wychowywane było w inny sposób niż poprzez rodzicielstwo bliskości. Lanie paskiem, krzyki, kary, zaprzeczanie emocjom to była ówczesna norma. Lekceważenie uczuć i potrzeb dzieci panoszyło się zarówno w domu, jak i placówkach wychowawczych. Teksty typu „Nie ma co płakać”, „Ale z Ciebie beksa” i tym podobne były na porządku dziennym, zarówno w domu, jak i szkole. Stanie w kącie, czy odsiadka w ostatniej ławce nikogo nie dziwiły. Zdarzało się nawet bicie linijką po dłoni. Nikogo to nie peszyło, nikt z tym nie dyskutował.
Szufladkowanie łobuzów, nieuków, głupków było o wiele łatwiejsze niż pochylenie się nad problemem i zrozumienie, z jakiego powodu dziecko ma kłopoty z zachowaniem, czy nauką. Mam wrażenie, że podświadomie jako dzieci czuliśmy tą niesprawiedliwość i brak empatii. Im bardziej się buntowaliśmy, tym bardziej byliśmy tłumieni. Pozostały z nami kompleksy, brak pewności siebie i mnóstwo złych wzorców. Całe szczęście od tej reguły były liczne wyjątki. Mimo wszystko tamten świat nie opierał się na szacunku do dziecka. Dziś jest już zdecydowanie lepiej i oby nic nie przerwało tego procesu zmian w traktowaniu dzieci.
Z drugiej strony, nie ma co się dziwić, że tak było. Dostęp do wiedzy był ograniczony. Nauka dopiero od niedawna zrobiła ogromne postępy. Obecnie wiemy, że niektóre zachowania wynikają z urody pracy mózgu, a nie ze złej woli dziecka czy błędów rodziców. Dziś możesz kupić książkę, zapisać się na kurs, by świadomie wychowywać dzieci. I bardzo dobrze!
Do nikogo też nie mam pretensji – wychowywano nas w innej rzeczywistości, bez dostępu do wiedzy, bez Internetu, gdzie szybko można znaleźć rzetelną wiedzę (tą nierzetelna także, więc trzeba uważać), bez obecnych osiągnięć nauki. Nic na to nie poradzimy, że jako dorośli zostaliśmy z bagażem doświadczeń minionej epoki i najczęściej razem z dziećmi uczymy się akceptacji, pewności siebie i panowania nad emocjami w tym samym czasie. A to kosztuje.
Cena
Aby świadomie wychowywać musimy dysponować czasem – na naukę i pracę nad samym sobą, a czasu zwykle mamy niewiele. Chcemy się dla naszych dzieci zmienić, a to wymaga i cierpliwości i poświęcenia. Frustracja rośnie, szczególnie gdy do tego dorzucimy nasze kompleksy (zakładam, że każdy jakieś ma) i ograniczenia.
Pomimo przebytego kursu, czy przeczytanych książek, zdobyta wiedza w praktyce często bierze w łeb. Kiedy czujemy się bezsilni, brakuje nam pomysłów lub cierpliwości, nasza podświadomość automatycznie serwuje nam stare triki i metody, które nam wpojono za młodu. Gdy jesteśmy już poza kontrolą, zaczynamy karcić, krzyczeć lub szarpać i zostajemy później z poczuciem winy i przekonaniem, że jesteśmy nieudolni. Schemat się powtórzył, a my świadomi konsekwencji, często zapadamy się w sobie albo buntujemy się, twierdząc, że te nowe metody są do bani, że tak się nie da, że to zbyt trudne.
Masz prawo do błędów
To NORMALNE i masz PRAWO tak się czuć. I wcale nie jesteś beznadziejna, czy beznadziejny. Po prostu się uczysz, a podczas nauki zawsze musi być miejsce na błędy i porażkę. Nie uczono nas, że mamy prawo i do uczuć i do błędów, to jedna z przyczyn dlaczego trudno jest nam zaakceptować niepowodzenia. Bardzo często chcemy zbyt szybko się zmienić lub dążymy do ideału, który nie istnieje. Nawet doświadczony psycholog, czy pedagog z dużym stażem potrafi stracić kontrolę nad sobą. Nie ma ideałów.
Na naukę bycia zrównoważonym emocjonalnie i świadomym rodzicem potrzeba czasu i to nie dwóch dni, dwóch tygodni, dwóch miesięcy, czy nawet dwóch lat. Wszystko zależy od Twoich predyspozycji, Twojej sytuacji i zdobytych do tej pory doświadczeń. Nieważne ile czasu Ci to zajmie, najważniejsze, że się nie poddajesz i starasz się dalej. Błędy i niepowodzenia są wpisane w ten proces.
Jeśli będziesz wobec siebie szczera lub szczery, wszystko się ułoży. Jeśli wylejesz swoją frustrację na najbliższych, zawsze możesz porozmawiać, dlaczego tak się stało i przeprosić. Przed Tobą nadal ciężka praca i masz prawo do słabości, nie da się siebie samego przeprogramować, nie jesteś przecież robotem.
Wiem, brzmi trochę do bani, jednak nikt nie mówił, że będzie łatwo. Będzie cholernie trudno! Jestem jednak przekonana, że warto, by nasze dzieci były bardziej zrównoważone emocjonalnie i pewnie kroczyły przez życie.
Jeśli artykuł sprowokował Cię do przemyśleń na temat wychowania dzieci, napisz na kontakt@julkaszpulka.pl
Jeśli uważasz, że wpis jest wartościowy i warto podzielić się z kimś, kto ma podobne problemy, będzie mi miło, jeśli się nim podzielisz.
Photo by Ricardo Moura on Unsplash
